Borstvoeding geven is de nieuwe Sinterklaas
Afscheid nemen van privileges
Het is inmiddels al weer ruim 11 jaar geleden dat ik voor het laatst een baby aan mijn borst had. Alledrie mijn kinderen hebben borstvoeding gehad en ik ben er trots op dat te hebben kunnen doen op een manier die ik prettig vond. Meestal gaf ik borstvoeding in een aparte ruimte omdat ik vond dat prettig vond.
De discussie die op social media is los gebarsten rondom het geven van borstvoeding in de cabine met het verzoek je borst daarbij te bedekken is interessant.
KLM maakt mijns inziens een terecht punt op het moment dat zij zeggen: “iedere passagier moet zich comfortabel voelen binnen onze vliegtuigen”. De geboden oplossing (het dekentje) is een mooie (tussen-)oplossing.
Waarom staan zoveel mensen dan toch dírect op hun achterste benen?
Wij vinden borstvoeding geven inmiddels zó normaal (er zijn zelfs organisaties die met stickers op hun deuren aangeven dat je als “borstvoeder hier welkom bent”) dat wij borstvoeding geven inmiddels tot een privilege hebben verheven. En het áfstaan van een privilege doet pijn!!
Vergelijk het met hét Sinterklaasfeest: heel veel Nederlanders voelen geen enkele verbinding met slavernij als we het over dit feest hebben. Voor veel mensen is het een gezellig kinderfeest. Inmiddels schuiven we daar wat in op: door de moeilijke én moedige dialoog over Sinterklaas te voeren ontstaat er meer begrip voor een ander standpunt en zijn wij bereid ons privilege niet meer alleen “ons privilege” te laten zijn maar wordt het een “nieuw privilege”. Zwarte piet wordt regenboogpiet.
De wereld verandert. Er is een roep voor meer diversiteit en inclusie maar eigenlijk weten we niet zo goed hoe we om moeten gaan met inclusie en wat dat van ons vraagt. De discussie over inclusie verloopt vaak in “wij-zij” termen.
Wanneer we blijven roepen dat “onze manier de enige juiste manier is” komen we er niet. We moeten op zoek naar “ons”-termen.
KLM heeft een nieuw hoofdstuk toegevoegd aan de inclusie-discussie: het hoofdstuk “Borstvoeding geven in het openbaar, hoe doen we dat eigenlijk?”
Wanneer wij in brede zin meer inclusie nastreven vraagt dat een open blik om
met elkaar te bepalen wat “eigenlijk normaal is”; dat vraagt bereidheid van alle partijen om met elkaar de moedige dialoog aan te gaan en bestaande privileges te willen herverdelen.