Coachen in tijden van Corona
Nederland werkt thuis. We volgen thuis onderwijs. We doen alles thuis en houden buiten anderhalve meter afstand. Door de persconferenties van de regering raken we zelfs een beetje thuis in gebarentekens. De wereld ziet er anders uit. Mijn agenda als teamcoach ook.
Als teamcoach zag ik de afgelopen weken werkelijk al mijn opdrachten voor de komende periode als sneeuw voor de zon verdwijnen. Inmiddels ben ik zo’n 8 jaar aan het werk binnen mijn eigen bedrijf en het is me niet eerder gebeurd dat ik geen opdrachten had.
Natuurlijk stond ik even vreemd te kijken.
Het “ondertussen”
Maar wat is nu mijn volgende stap? Veel van mijn collega’s zie ik online aan het werk gaan. Tools als Zoom, Google-hangouts, classrooms en Microsoft Teams vliegen mij om de oren.
Wil ik dat ook? En wil ik dat NU ook? En ik welke mate? (Om over het hoe nog maar te zwijgen 😉
Mijn verstand zegt “ja”, mijn gevoel zegt “nee”.
Eén van de belangrijke zaken die ik heb geleerd tijdens de Leergang Corporate Antropologie van Danielle Braun is dat veranderen in 3 stappen gebeurt: in het “ondertussen” en niet, zoals wij in de westerse wereld gewend zijn, in 2 stappen: van IST naar SOLL.
Die tussenstap, dat “ondertussen” is spannend en voelt ook spannend. Het is het moment dat je van de duikplank afspringt en het water nog niet hebt bereikt.
We zijn geneigd om die tussenstap zo kort mogelijk te laten duren, de onzekerheid moet snel weg genomen worden. We vinden het niet prettig om oncomfortabel te zijn. Dat is jammer want in die tussenstap gebeurt het: daar vindt het leren plaats.
Het is de tussenstap waar mijn verstand zegt: “Je moet ook online, laat je zien!“ terwijl mijn gevoel zegt: “nee, As, blijf maar even, het is goed zo” zit ik. En dat voelt best even oncomfortabel zeker als je dan bepaalde posts leest op social media.
De stille coaches
Op Facebook kom ik een post tegen die me raakt en waar ik zelfs even boos van wordt, van een businesscoach die het volgende stelt, ik citeer:
“De coaches die nu ineens verdacht stil zijn kun je maar beter vermijden. Die zullen jou waarschijnlijk niet het resultaat bieden waar je op hoopt en kosten jou alleen maar geld”
“Al die zogenaamde coaches vallen nu door de mand en alleen de échte harde kern blijft over.
Wat heb jij aan een coach die nu zelf in angst leeft? Paniek zaait. Meedoet met de meute. Niet meer in staat is die oh zo positieve quotes te delen!”
“En dit is niet het moment voor een coach om achter de schermen te werken áán zijn of haar bedrijf. Het werk van een coach ligt nu juist vóór de schermen”
Haar post raakt me om meerdere redenen. Bijvoorbeeld de stelligheid waarmee ze alle coaches over 1 kam scheert en daar mee voorbij gaat aan iets wat ik altijd vertel aan teams die ik coach. Namelijk het uitstellen van je oordeel door eerst onderzoek te doen. Ook hier 3 stappen:
Eerst op onderzoek uitgaan, daarna een oordeel te vellen en op basis daarvan een besluit te nemen. Ik coach mijn teams om soms stil te zijn in het rumoer van de dag. Ik coach teamleden om zelfreflectie toe te passen zodat ze in staat zijn hun eigen positieve quotes te formuleren en niet afhankelijk te hoeven zijn van een coach. Het gaat immers nooit om jou als coach, het gaat om het team.
Dus…..
Deze Corona-tijd gebruik ik als teamcoach ook voor zelfreflectie, te voelen waar ik nu ben, te voelen waar ik naar toe wil en dus ook om te werken aan mijn bedrijf.
Ergens tussen de coulissen en het podium in… daar, in het ondertussen. Laat mij maar even.
Over de auteur
Astrid werkt als teamcoach aan sterke, veerkrachtige teams. Voor Teamchange werkt ze als groepscoach mee in de leergang.
Daarnaast geeft ze trainingen rondom diversiteit en inclusie en is ze gecertificeerd EQ-i consultant.
www.astridruttenprojects.nl, 06-43284671